Każda umowa kredytu bankowego, bez względu na to, czy jest, czy też nie jest, kwalifikowana jako umowa kredytu konsumenckiego, musi określać obowiązek i termin zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu, a przede wszystkim obowiązek zapłaty przez kredytobiorcę odsetek z tytułu wykorzystanego kredytu. Umowa musi również określać terminy zapłaty odsetek. Nie jest tak, że bank może określać odsetki w umowie kredytu bankowego w sposób zupełnie dowolny. Jest szereg prawnych ograniczeń, które muszą zostać uwzględnione w treści takiej umowy. W pierwszym rzędzie warto zwrócić uwagę na istotne ograniczenie przewidziane w Kodeksie Cywilnym. Według art. 359 § 21 k.c. maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej (każdej czynności prawnej, a więc nie tylko umów kredytu, czy pożyczki !) nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego. Są to tzw. odsetki maksymalne. Obecnie (tj. w dniu 9 marca 2012 r.) wynoszą one 24 %. Dla prawnika jest ważna nie tylko regulacja wprowadzająca określony zakaz lub nakaz, ale również przepis przewidujący sankcję za naruszenie zakazu, czy brak wykonania nakazu. Otóż zgodnie z art. 359 § 22 k.c. jeżeli wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej przekracza wysokość odsetek maksymalnych, należą się odsetki maksymalne. Innymi słowy, jeżeli bank zawarłby w umowie kredytu bankowego odsetki wyższe od odsetek maksymalnych, wówczas kredytobiorca byłoby zobowiązany do zapłaty wyłącznie odsetek maksymalnych, a nie tych wyższych, przewidzianych umową. Niestety w praktyce kredytodawcy mogą w niezwykle prosty sposób obejść przepis art. 359 § 22 k.c., wystarczy, że np. pozostawią odsetki na poziomie odsetek maksymalnych, a wprowadzą dodatkową prowizję od zawarcia umowy. Dlatego tak ważne jest dla kredytobiorcy, aby przy zawieraniu umowy kredytu bankowego, uwzględniał nie tylko wysokość odsetek, ale również brał pod uwagę inne koszty kredytu – przede wszystkim wysokość prowizji i opłat, ale również koszt tzw. usług dodatkowych, takich jak np. ubezpieczenie kredytu. W przypadku umowy kredytu bankowego, który jest kwalifikowany jako umowa kredytu konsumenckiego, taka ocena została ułatwiona ze względu na nałożenie na bank szeregu obowiązków informacyjnych, w szczególności obowiązku poinformowania konsumenta o „całkowitym koszcie kredytu”. Według art. 5 pkt 6 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2011 r., Nr 126, poz. 715) całkowity koszt kredytu są to wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże jeżeli są znane kredytodawcy oraz koszty usług dodatkowych w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu (z wyjątkiem kosztów opłat notarialnych ponoszonych przez konsumenta). CDN…
